De bluegrass zieltjes worden uitermate goed verwend de laatste tijd in Belgenland. In een tijdsspanne van twee maanden tijd krijgen we maar liefst twee legendarische figuren uit het genre over de vloer. Begin december vorig jaar zette het fenomenale jonge gitaartalent Billy Strings, De Roma in Antwerpen op zijn kop en vanavond is het de beurt aan een andere grootheid in de scene, virtuoos banjospeler en multi-Grammy Award winnaar Béla Fleck. Gisteren kondigde gitarist van dienst Bryan Sutton met enige fierheid aan, dat Béla opnieuw twee Grammy’s in de wacht wist te slepen, voor “As We Speak” als Best Contemporary Instrumental Album en eentje voor Best Global Music Performance met het nummer "Pashto". Béla Fleck slaat op dit album de handen in elkaar met bassist Edgar Meyer, tablaspeler Zakir Hussain en fluitist Rakesh Chaurasia en creatief en inventief als Béla is, is hij er succesvol in geslaagd de Westerse klassieke ritmes te kruisen met de Indische. Béla blijft er allemaal mooi bescheiden bij en grapt er zelfs over met Bryan Sutton door te zeggen, ik wist niet dat jij dat kende en naar muziek luistert? De sfeer zat dus zeker goed in een bijna uitverkocht Depot, dat zelfs een dubbele bisronde wist af te dwingen. Saddle your horses, tip your cowboy hat and click your shiny boots together, here comes Béla Fleck!

Bluegrass and far beyond, zo kan je Béla Fleck het best beschrijven. Gewapend met zijn vijfsnarige banjo avontuurt hij niet enkel virtuoos door het bluegrass landschap, maar experimenteert hij ook graag op banjo in andere muziekstijlen zoals country, folk, pop, jazz, instrumentaal, klassiek en wereldmuziek. Deze osmose van verschillende stijlen maken zijn optredens zo een boeiende belevenis. Bluegrass heeft Béla echter altijd nauw aan het hart blijven liggen en met zijn Grammy Award winnend album “My Bluegrass Heart” keert hij meer dan twintig jaar na “The Bluegrass Sessions”, terug naar zijn roots met de klanken uit zijn beginperiode bij The New Grass Revival, destijds aan de zijde van mandoline fenomeen Sam Bush.

De set van vanavond is in twee stukken verdeeld om de artiesten wat adempauze te geven en hun snelle vingers een moment van rust te geven. Dit is echter relatief als we uit de mond van Béla mogen horen dat hij gerust gans de nacht wil doorgaan en Sierra Hull al grappend antwoordt dat hun beste moment er meestal aankomt om zes uur ‘s morgens. Het is ook Sierra, die al in haar kinderjaren werd gecoacht door violiste Alison Krauss, solo de set mag openen op mandoline, waarna de andere muzikanten druppelsgewijs opkomen om te openen met de traditionele bluegrass-tune “Blue Mountain Hop”. Enige opwarming hebben al deze virtuozen blijkbaar niet nodig, want heel de band soleert dadelijk één voor één op topsnelheid, met als absolute uitblinkers de blinde violist en “Flamekeeper” Michael Cleveland en Sierra’s wederhelft Justin Moses, slidend op zijn square neck resonator. De opvolger "Vertigo" laat ons qua snelheid nog meer duizelen, maar dan is er het filmisch, zomers op dartele viool klinkende “Hug Point”, dat samen met de heerlijke van bluegrass legende Ralph Stanley geleende “Bound To Ride”, prachtig gezongen door Sierra Hull, wat rust weet te brengen. Een band als deze kent zijn klassiekers en eert zijn bluegrass helden.

Door Earl Scruggs en Pete Seeger kreeg Béla Fleck de smaak voor de three finger banjo te pakken en het door iedereen gekende “Dueling Banjo’s” gaf hem de ultieme kick om zijn banjo op te pakken en nooit meer los te laten. Pionier Earl Scruggs’ honderd jaar wordt passend gevierd in de heerlijk alternatieve bluegrass bewerking van George Gershwin’s “Rhapsody In Blue (grass)” en Bryan Sutton heeft de eer om Gordon Lightfoot’s “Cold On The Shoulder” herwerkt in bluegrass stijl, te zingen en op te dragen aan een andere fenomenale bluegrass legende op gitaar, Tony Rice. Ander hoogtepunt uit het eerste luik zijn het met dubbele banjo van het duo Fleck-Moses gekruiste “Boulderdash”, waar tien vingers op banjo de show stelen, maar Béla Fleck ook gewillig ruimte laat voor de andere solisten op mandoline, gitaar, viool en niet te vergeten de double bass van kompaan van het eerste uur Mark Shatz, die zich in de tweede set ook uit als een volleerd tapdancer in “Hunky Dory”. Een fenomenaal staaltje van banjo techniek demonstreert Béla ons in het Oosters klinkende “Strider”, waar hij met een bliksemsnelle draai aan de stemknoppen van zijn banjo, continu slide effecten imiteert, aangevuld met juist geplaatste flageoletten, waarna de stem van Sierra Hull “Dark Is The Night, Blue As The Day”, mag aanzetten, een cover van de stichter van het bluegrass genre Bill Monroe. Wie dacht dat het al snel ging hoorde “Slippery Eel” nog niet door de zaal razen, zo snel dat zelfs de vioolsnaar van Michael Cleveland het begaf, die onmiddellijk al grappend de garantie claimde van zijn eerste, uit 1994 daterende snaren, toen het voor hem allemaal begon en hij dit instrument aanschafte. Knap klinkt ook Bryan Sutton’s “Time Has Come”, een song waarin hij smeekt om meer verdraagzaamheid onder de mensen en erop wijst dat we veel meer met elkaar gemeen hebben dan we denken en dringend naar elkaar toe moeten groeien, waarna iedereen in het melancholische “The over Grown Waltz” ontroerd een traan mag wegpinken. In de finale van de set mogen we nog even proeven van ieders instrumentale virtuositeit en fenomenale vingervlugheid in “Whitewater” om dan als eerste bis te mogen genieten van de jazzy, alternatieve interpretaties in “Stomping Ground”, een song van Béla Fleck and The Flecktones. Béla Fleck en zijn kompanen weten echter van geen ophouden en een laaiend enthousiaste Depot weet met “Slipstream” zelfs een tweede bis af te dingen waarmee we voldaan de Leuvense nacht mogen induiken.

We zullen deze wervelende bluegrass avond met de legendarische Béla Fleck op zijn “My Bluegrass Heart” tournee niet snel vergeten. Voor alle bluegrass liefhebbers was dit een droom die in vervulling ging om deze stuk voor stuk fantastische muzikanten aan het werk te zien, hier op eigen bodem en er als het ware met onze neus op te zitten. We kregen tegelijkertijd een trip aangeboden met originele covers, die ons mee op reis nam door de geschiedenis van de bluegrass en elke fan op het puntje van zijn stoel deed kruipen, als met het steeds verrassend werk van Fleck zelf. Virtuoos, ja, uniek, zeker. Niemand weet met vijf snaren zoveel mensen te beroeren als Béla Fleck.

Yvo Zels

Voor meer foto's klik hier of ga naar de Instagram pagina.